"
โอวาทจากอาจารย์ที่เคารพรักยิ่ง กับโอกาสสุดท้ายที่ไม่ได้ท้ายสุด
สำหรับชีวิตการศึกษาระดับปริญญาตรีในรั้วมหาวิทยาลัย
"
"
"แอดไวซี่อาจารย์ ลูกศิษย์ที่ปรึกษา
หลายคนหลายรุ่น นับได้เลยว่าไปได้ดิบได้ดีกันหลายคนมากเลย อาจารย์ภาคภูมิใจเป็นอย่างยิ่ง และก็หวังว่าปีสี่ปีนี้ก็คงเจริญตามรอยรุ่นพี่ที่สำเร็จแล้วหลายคน
ก็หวังเป็นอย่างยิ่งว่าความรู้ที่ได้ร่ำเรียนมา ไม่ใช่จากอาจารย์คนเดียวนะ จากครูบาอาจารย์ทั้งหมดในมหาลัยแห่งนี้แหละ
ก็จะเป็นประโยชน์แก่เราบ้าง สิ่งที่ได้รับมาถ้าเทียบแล้วมันคงไม่มากหรอก ประมาณ 20-30% ส่วนที่เหลือก็เป็นหน้าที่ของเธอ แล้วแหละ ไปหา ค้นคว้าเพิ่มเติม การเรียน ไม่มีวันสิ้นสุดหรอกครับ
ตั้งแต่ในเปลจนถึงหลุมฝังศพ ไม่ใช่ว่าเธอเรียนจบไปแล้วทุกอย่างจะจบตาม
ไม่ใช่นะครับ
อาจารย์ถึงขนาดนี้ก็ยังเรียนอยู่
ยังมีอะไรอีกเยอะ ยิ่งเราเรียน
ยิ่งรู้ว่าเรานี้โง่
ยิ่งรู้มากยิ่งรู้ว่าตัวเองโง่
มันจะเป็นแบบนี้...เพราะฉะนั้นจึงทำให้รู้สึกว่าต้องเรียนรู้อยู่ตลอดเวลา โลกมันหมุนเร็วมาก มากกว่าที่เราคิด เพราะฉะนั้นอยู่กับที่ไม่ได้
สิ่งที่แล้วมาก็เปรียบเสมือนอาวุธหรือกุญแจ เพราะฉะนั้นเธอมีกุญแจแล้ว เธอมีอาวุธแล้ว
จงนำกุญแจนี้ไปไขประตูแห่งกรุสมบัติอะไรก็ตาม ก็ว่าไป... ในอนาคตข้างหน้านะ ถ้าใครอยากจะเรียนในระบบ ก็จงต่อปริญญาเอก ปริญญาโท
ก็ตามสบาย
หรือใครไม่อยากเรียนในระบบก็อย่าหยุด ต้องค้นคว้า เรียน ถึงแม้ว่าไม่ได้อยู่ในระบบก็ตาม
เดี่ยวนี้เค้ามีสื่อมีอะไรเยอะแยะ
แล้วก็ ชีวิตผ่านมาแค่นี้ ถือว่าแค่จะเริ่ม ข้างหน้า หลังจากนี้ข้างหน้า นั้นแหละของจริง นั่นแหละคือชีวิตจริงของเธอนะ
เธอต้องเผชิญต้องพบเจออะไรอีกมากมายในชีวิตนี้ ในโลกความเป็นจริง
ที่ผ่านมาเธออยู่ในวัยแห่งการพึ่งพา เธอไม่ต้องทำงาน
ถึงเวลาก็ไปแบมือขอพ่อแม่ที่บ้าน แต่หลังจากนี้เธอต้องรับผิดชอบชีวิต ไม่ใช่ของตัวเองอย่างเดียวนะ ครอบครัว การงาน หน้าที่ สถาบัน
สำนักงาน
หน่วยงานที่เราสังกัด อยู่บนบ่าเราทั้งหมดนะ และที่สำคัญที่สุด สังคม ประชาชาติมุสลิม รุ่นต่อๆ ไปก็เป็นหน้าที่ของเราต้องช่วยกันดูแล
อาจารย์ก็ขอฝากแค่นี้ ซึ่งคิดว่าไม่ใช่ครั้งสุดท้ายหรอก
เราอาจจะได้เจอกันอีก
ไม่ได้เจอตัวจริง ก็ในเฟส อาจารย์ไฟเขียวตลอด วันนี้ก็ได้คุยกับอาจารย์มันซูรว่าเราน่าจะจัดงานคืนสู่เหย้าสักครั้งหนึ่ง เพราะว่าตลอด 20 ปีที่ผ่านมา เอกอาหรับของเรา เราไม่เคยจัดเลย อาจารย์ก็ได้เกริ่นกับอาจารย์มันซูรแล้วว่าให้ทำโครงการ น่าจะได้จัดสักครั้ง คือเรียกทั้งหมด ตั้งแต่รุ่นแรก รุ่นปู่ย่าตายายยังรุ่นปัจจุบัน
จะได้เจอสักครั้งหนึ่ง แล้วจะได้รู้ว่าเอกอาหรับเราหลายคนไปได้ดิบได้ดีไปทั่วสารทิศเลย โอเคนะขอฝากแค่นี้
สุดท้าย..ถ้าอาจารย์ทำผิดพลาดอะไรก็แล้วแต่ ขอมะอัฟด้วยครับ ชุกรอน
วัสสลามมุอะลัยกุมฯ"
หลังจากฟังโอวาทเสร็จ ก็อยากที่จะสรุปความคิด ... [สั้นๆ ได้ใจความในแบบฉบับของตนเอง]
นิยามการศึกษา 4 ปีที่ผ่านมา คือ การเรียน เพื่อรู้ สู่การปฏิบัติ เพื่อตนเอง สังคม ประชา+ชาติ มากมายด้วยมิตรภาพจากผองเพื่อน ประสบการณ์ ความรู้ ฯลฯ สิ่งที่ได้มาทั้งหมดล้วนเเล้วเเต่ทรงคุณค่ายิ่งสำหรับตัวเรา
- บอกกับตัวเองอยู่เสมอว่า "การศึกษาคือวาระแห่งชีวิต ชีวิตคือการศึกษา"
- บอกกับตัวเองอยู่เสมอว่า " เป้าหมาย คือสิ่งที่สำคัญ... ต้องมีเป้าหมาย ต้องรู้เป้าหมาย เพราะนั่นคือ ตัวผลักดัน สู่ความฝัน ความสำเร็จ ความจริงในอนาคต ..."
"
มีเป้าหมาย มีความสำเร็จ
ไม่มีเป้าหมาย ไม่มีความสำเร็จ
รู้จักเป้าหมาย รู้จักความสำเร็จ
ไม่รู้จักเป้าหมาย ก็อย่าหมายในความสำเร็จ
"
** ขอบคุณรั้วมหาวิทยาลัย
ครูบาอาจารย์ทุกท่านที่สั่งสอนคนให้เป็นคนที่เพรียบพร้อมไปด้วยความความรู้ คุณธรรม
